మానస సరోవరం - వర్ణం ...!!!

ధారలా మొదలయ్యింది
ధీరలా సాగుతోంది
నిశ్చల తటాకంలా
నిరంతర జీవనవాహినిలా.....


నా గమనం- అంబరమంత అనంతం
సంద్రమంత నిగూఢం
గిరులంత గంభీరం
నిరంతర ప్రకృతి చైతన్యరూపం

నా గమనవర్ణ కొలమానం- విధివశాన ఎదురయ్యే ఆపదలు
వాటికి కాలాతీత పరిష్కారాలు
తలవకనే పలుకరించే లాస్యానుభవాలు
వీడ్కోలు గుర్తుగా వాటి సుందర ఙ్ఞాపకాలు

పాలుగారే శైశవప్రాయపు చిరునగవు తలచినా
ముదిమే అలంకారంగా ప్రశాంత ఙ్ఞానసంభూత వదనం కన్నా
పంకం ఎంచక పద్మాలను మాత్రమే చూడగల స్నేహసాంగత్యం ఉన్నా
అలల నా మోము హరివిల్లులా ప్రతీ వర్ణాన్ని ఇముడ్చుకున్న గోమేధికం

వేకువ ఆశ నిశీధి నిరాశను అస్తమింపజేయాలని బయలుదేరినా
ప్రకృతి తాండవ పీడిత సంఘర్షణల విలయం విన్నా
దాహార్తితో దరిచేరే అనామక బంధాలు పెనవేసుకున్నా
ఉప్పొంగే కరుణ పయోనిధి గర్భాన ఉద్భవించే మేలిముత్యం

బంధాల వనాల మధ్య నా సంతస బిందువులు తరువులని తాకినా
బదులుగా వారు పలికే చలన దరహాసపు జీవనరాగం విన్నా
నా ఉరుకుల అలలపై వారి సంతోషం ప్రతిబింబించాలన్నా
నా వర్ణం పచ్చని భావాలతో పొదిగిన పచ్చల పతకం

తెలియక చేసిన తప్పు తలవని తలంపుగా అడ్డం పడినా
తప్పుకి సాక్ష్యం అయ్యీ, ధైర్యం ఉండీ చేవచచ్చే పరిస్థుతులన్నా
సకారణం ఉన్నా ప్రశ్నించే అర్హత లేని వారు ఎదురైనా
ఇంకుతూ కుంచించుకుపోయే నేను యామినిలా నీలం

అహంకారమే భూషణంగా కలుషితమే ధ్యేయంగా దరిచేరినా
శిలలా కదలలేని తామసికమైన బుద్ధికలవారైనా
హక్కుల విల్లు ఎక్కుపెట్టి నాపై కాని భాధ్యతలు సంధించినా
క్రోధంతో జ్వలిస్తూ కుంకుమ వర్ణం దాల్చిన నేను అరుణ మాణిక్యం

ఆదిత్యునికన్నా ముందే నను చేరి పలుకరించే కిలకిలల విహంగాలన్నా
మరులుగొలిపే నగవు విందులు మోసుకొచ్చే చెలుల సందడున్నా
సంకట సమయాన చుక్కానియై నను నడిపించగల సమీరాలన్నా
దీపశోభిత మానసియైన నా వర్ణం పుష్యరాగం

ఆభిజాత్యం ఉనికే ఎరుగని తొణకని నిండుకుండ వంటి మరాళమైనా
వర్ణాన్నికాక సౌదామినిని ఎంచగల అంతర్నేత్రులైనా
అనవతర పయనానికి ఊపిరులూదే శ్రావణమేఘమన్నా
ఆశావాదంతో వెలిగే నా నగుమోము వైఢూర్యం

ఎంతదూరాన ఉన్నా నన్నాహ్వానించే హృదయ సముద్రం అన్నా
నా రాకకై ఎదురుచూస్తూ ఆలాపించే ఆ సాగరఘోష విన్నా
గంభీర వదనుడైన అ గుణరత్నాలరాశిని కన్నా
ఉత్కృష్టతకు ఉదాహృతియైన ఆ మనసుముందు నా చెక్కిలి పగడం

ఆటుపోట్లు ఎదురైనా అవి నిలువలేని నీరదాలే
కాలం తనతో మోసుకొచ్చే ప్రతీ అనుభవం నాలో జీవనబిందువే
ఎదురొచ్చే ప్రతివారు నా గమనానికి వర్ణాలద్దే స్నేహగీతాలే
ఏ భావమైనా తామరాకుపై నీటిబొట్టులా మారిన క్షణం-
......ఏ వర్ణమూ అంటజాలని నా వర్ణం నిత్య వజ్రశోభితయే !!!!!!!!

An impossible thought !!!

Sometimes,
I hear better in silence... the utmost truth
See clearly with eyes closed... spell binding reality
Talk freely without any sound... my deepest thoughts
Breathe in without a hint of stifle... fragrance of ultimate freedom
Feel absolutely without hindrance... soul being touched

... the things that would be impossible in anyone's presence.
Impossibly Lucky would be the ones who could find a life long friend and companion in whose presence, we can say "I AM MYSELF"
Practical sense makes it too clear for it to be POSSIBLE :)

P.S- I'm being too unrealistic here. I know that but this is just a passing thought which we cant help at times :) ...!!!

CHANGE OF ATTITUDE

Off late I'm inordinately shocking myself pretty often.
Was trying to hold back narrating one of the most eventful days as I was contemplating it to be quite embarrassing. I can't anymore and have to spill it. On march 9th this year, I was inwardly immersed by the case of Ms.Aruna Shanbaug and supreme court's verdict on euthanasia given on 7th of march. I was probing too much into human psychology where some men cannot abide with women giving instructions even though professionally superior and would want to appease their ego in only way possible...and end result could be Ms.Aruna Shanbaug.
Before I could go to actual events, I want to commence with a long preface.
From where do these filth heads get the audacity to dare do such things ? I guess in a subtle and indirect manner women themselves are responsible to some extent. I don't think such men can do such egregious actions directly without having a hand in similarly minor situations. They surely must have started from the level of road side teasers or something like that as they are not capable of anything constructive in life and this would be the only way to prove their illusory worth to themselves where well educated girls also have to bend their head down, ignore comments, bear with them out of fear or embarrassment and walk away (this is not the case with everyone, but mostly this is it). In a way they ll be encouraged to backslide further which may result in death or even worse. The kind of protective measures taken by women on a daily basis is predicated to be normal and is not outwardly spoken. Got to take a longer and safer route, not supposed to look at faces on busy roads even accidentally (Lord be the witness to cranky gesture that would befall)...the list goes on and is unfortunately necessary.
Right after my first year of college when I was out with my cousin, got a call from a friend saying that results were out. I ran to a near by internet center to check and results weren't out :) . Happily went to my aunt's place and later found a friend request via yahoo mail and accepted it as I thought it from my brother (that guy had same name) and he happened to be online then and it took me 2 min. to realize that its not my brother when he started explaining colour of my dress, place where he saw etc. I promptly told him that I thought it was my brother and that's why added and spoke gaily and apologized for that. Apologized because,thinking it to be my brother I spoke pretty easily calling him names !!! He hacked my mail and was telling my details written in mail details. I swore never to use public net center what ever the situation may be and never to add strangers online and following till date. I had fever by the end of the day due to fear and my sister laughed so much pointing out my boasting about being fearless and carefree and at that point I was anything but those. She found me highly funny and now, even I do :). First of all I'm one of those technically deprived people and that was my first mail id created and got deleted within a week. Thats a terrific start to my expedition online and even when in hostel and had no access to internet, N number of my friends knew my password who would check for me. In fact both my orkut and facebook were created by my brother and a friend respectively. Hahaha :))).
Now, here I'm BLOGGING !!!!! Thats a long way.
Beyond a limit tolerance could be dangerous.
May not be to us but to others and that others could include our friends, acquaintances, family or even worse in the future our daughters. In a weird sort of way, I was guilty for not acting substantially in such situations. These were literally my thoughts running amok.
On 9th march, I was forced to go shopping with my battalion of ladies of my family. My one and a half year old nephew had those squeaking shoes on and was highly reluctant to be held and was running in the shop creating a chaos. Not everyone would be delighted and some may get disturbed by the noise, so my cousin took him out to walk and I joined them.The road was free and slightly deserted and was intersecting with a small but busy road. My sister was on phone so I took the baby by hand and was showing him vehicles on road and suddenly noticed a filth head in a bus which stopped like 10feet ahead due to traffic jam and he was making humiliating gestures. With the kind of thoughts I was engaged at that time, my anger shot high and had my heart on my sleeve. Lost all sense of place and people and wanted to go straight ahead but couldn't leave the baby so ended up using foul language to him loudly in Telugu. People in the bus started looking at that fellow and he was utterly shocked by such unexpected reaction and bus moved on. I was fuming and took some time to calm down and look around. My sister was too shocked and two to three men stopped dead staring at me. Probably they did not expect an educated looking person like me could use such abusive language and sincerely even I dint know I could till then.
GOD !!! I wish my clinical batch mates were present. Humorously I use to check them whenever they use so called improper words in general conversation and after a point of time they involuntarily use to check themselves even when I wasn't involved in their talk and would look at me and all of us use to laugh and I got used to it. If only they had seen me in that situation, they would have been totally proud of me !!!
Surprising factor was that I dint feel embarrassed. That filth deserved it and such kind around who witnessed will surely be more cautious.
Such kind alone may not be a reason to state that tolerance beyond a limit could be dangerous. It reminds me of another situation when I was in +2. I was a very silent person back then but that was never the case at home. One girl use to say horrendous things to silent type of people and don't know for what joy. Once she picked on me and continuously started saying things like I looked like a dead person, my face looked collapsed (చచ్చినట్టు, కూలిపోయినట్టున్న మొహం were her exact words :)))...) and lot more but I sincerely don't remember. I never bothered as I had no spare energy to worry about her. Once one of my friends couldn't eat anymore and was shocked during lunch as this girl was going on saying those things to me while having lunch and I simply din't hear. One day this girl went on with her rattle when I was on some errand without noticing our chief lecturer behind. Next thing she called my parents (instead of hers) without my knowledge and disclosed her anxiety that I might be little depressed and might need some sort of counselling. Half did she know that I'm too oblivious to such things. What shocked her more was my indifference to such comments. Fine, I wont blame her. Next thing I encountered was my parents telling me not to shock people as they are pretty aware of my argumentation skills when needed :))).
I can't waste my energy on nonsense !!!
After a point she stopped as she couldn't get any fun with me. Once I noticed her doing same with another girl and she was in tears. Subconsciously thought that blame lies within me for not checking her as I wasn't affected. I called her and when she looked, I showed her a street dog that was roaming and asked whether she was trying to give any competition to it. I did it spontaneously and everyone laughed so loud that only then I realized how irritated every one were. She was too shocked to say anything to me. My friend was even more shocked as I did it when she wasn't directing her nonsense to me. Thats the reason- Tolerance beyond a limit is not right.
Tolerance in a situation where we cannot do anything as we have no control over the situation or do not want to take control due to circumstances or beloved ones is understandable whereas simply bearing with the situation out of fear or embarrassment is not right in long run.
This is change of attitude for good.
P.S- I happened to meet that girl during my internship and she so evidently ignored me and that totally amused me ;)

చిరుగాలి

ఓ చిరుగాలి . . . ! ! !
నీ అల్లరి పనుల్లో ఏదంటే నీకు మక్కువ ? ? ?

ఏడుకొండలమీద ఆ దేవదేవునికి చామరాలు వీయడమా
లేక ఆ దేవదేవుని ఘంటానాదంతో ఇహలోకానికి స్వాగతించడమా
అయినవారందరినీ చల్లగా స్పృశించి పలుకరించడమా
లేక కొత్తవారిని సైతం సుమసౌరభాలతో నిలిపివెయ్యడమా

ఏ పని లో ఉన్నా, నేనున్నానంటూ గాలివాటంగా ఎదురొస్తావు
ఏమీ తోచక ఊరుకుంటే, నీ గాలికబుర్లతో జతకడతావు
అందమైన మూగ విరులకి సైతం నీ తాకిడితో కదలిక అనే భాషనందించావు
నిర్జీవమైన వెదురుని సైతం నీ చేరికతో వేణువుకి పోటీగా నిలుపుతావు

ఒంటరితనం నాకిష్టమా అని అందరికీ తీరని అనుమానం
కాదు, ఏకాంతం ఈ చిరుగాలి ఊసుల తోడు నాకిష్టం
మాట లేకున్నా నువ్వు చేరవేసే ఆ దైవ సందేశం నాకు ప్రియం
మనసు తిమిరాన్ని చెరిపేసే నీ చెలిమి నాకు ఆహ్లాదం

వినగల చెవులు మనిషికి లేకున్నా మనసుకి అవసరం
ప్రకృతి చెప్పే ప్రతి సూచన గ్రహించగలగడం ఒక అదృష్టం
స్థాయి దాటి గోల హెచ్చుమీరడం జీవనంలో నీ ఉనికంత సహజం
ఆ సమయాన మనసు మాత్రమే వినగలిగే నీ మౌనరాగం ఒక వరం . . . ! ! !

తిరుమలలో దూరంగా కనిపించే గోపురం, మంద్రంగా వినిపించే ఘంటానాదం, తన్మయత్వంతో ఊగుతూ ఆ అనంతునికి చామరాలు వీస్తున్నాయా అనిపించే ఆ ఏడుకొండల మీదున్న వేలవేల వృక్షాలు....అలాంటి ఒక సాయం సమయాన, వాటన్నిటి వెనకాల నేను, నా కలం ! ! !
I felt the God's presence much more at that time than I could ever feel in the sanctum. These lines were my foremost thoughts and did not feel like editing as this was what I exactly felt and dint want to spoil my salutations to God !!!!!
This , I was influenced by Tagore's 'my song' poem.
He can frame his unique thoughts and feelings in a most admirable, apt , excellent and touchy fashion....
Here goes his lovely poem :



This song of mine will wind its music around you,
my child, like the fond arms of love.

The song of mine will touch your forehead
like a kiss of blessing.

When you are alone it will sit by your side and
whisper in your ear, when you are in the crowd
it will fence you about with aloofness.

My song will be like a pair of wings to your dreams,
it will transport your heart to the verge of the unknown.

It will be like the faithful star overhead
when dark night is over your road.

My song will sit in the pupils of your eyes,
and will carry your sight into the heart of things.

And when my voice is silenced in death,
my song will speak in your living heart.

WOW !!!!!!!!!! over and over again, I salute .

EUTHANASIA

BOON OR BANE ???????
To advance our topic of discussion to be more articulate, I want to start by broaching the case of Ms.Aruna Ramachandra Shanbaug.
She was a nurse from north karnataka who used to work in King Edward Memorial Hospital in Mumbai. On 27th nov. 1973, at the age of 25 she was sexually assaulted by a ward boy. He choked her with dog chain. The asphyxiation cut off oxygen supply to brain resulting in brain stem contusion, cervical cord injury and cortical blindness. She was bedridden and surviving like a vegetable since 37 yrs.

Now, Ms.Pinki Virani, a well known activist and journalist who was a friend to Aruna has filed a case for euthanasia on 17th dec. 2010. Supreme court turned down the plea on 7th mar. 2011, that is day before Women's day and made its historical benchmark judgment but allowed passive euthanasia !!!!!!

Initially I read about her case in newspaper on our most hyped Women's day ( Lord save the day for such women...!!! ) .
It was way too melancholy.... Is it an understatement ????? WHATEVER !!!!!!!

Its a call for celebration for the justice done but how ironical that neither she herself nor people like her are in a state to do so.
No issues, we all can blow off the steam on their behalf.
They all can happily resume their accustomed fate which had been newly renewed.

Agreed that such legal issues are highly sensitive and susceptible to misuse and abuse. But euthanasia is neither homicide nor malicious.
It is a way to liberate people with never ending pain and with absolutely no hope.
It is to rescue them from their fate which is ensuring them to live their death, live only to welcome death and live till death....
That is all life and living have to do with them.

Why should we be afraid or anxious about misuse of law ?
Is it not forthrightly and shamelessly acknowledging our judiciary inefficiency ???
Why is it so difficult to make a law which cannot be broken or misused ?
Are common folk much more intelligent and smart than all our profound professionals behind judiciary system ?

And what is this about euthanasia being passive?
It includes withdrawing treatment or food that would allow the patient to survive.
Why can't a declaration be made unswervingly?
What right do we have to make such people to endure more pain ?
If euthanasia got to be executed, it better be active and as painless as possible, otherwise it shouldn't be allowed.
I'm unable to comprehend the sane reason behind this passivity.
I apologize to all her friends and well wishers who fought against the case and celebrated victory. Its an immensely touching fact and shows the beautiful side of humanity that a lady like her who was bedridden for 37 yrs, do not have a single bed sore !!!!!!
I bow my head with all respect possible to them.
But I feel that its an entirely different factor to feel pity and from living a life like that. If law could be enforced strictly, I vote for euthanasia any day !!!

వర్షపు చినుకులు . . ! ! !

నయన ద్వయ ద్వారబంధాలు తొలగినంతనే నేత్రాలు ఆనంద పరవశులయ్యాయి
కారణం నీలిమేఘాలు తామసి వర్ణం పులుముకుని కారుమబ్బులయ్యాయి
అంతలో నా ప్రియనేస్తాలు అంబరవీధిలోనుండి ముత్యాల చినుకులుగా రాలుతున్నారు
ఆత్రంగా నన్ను తాకుతూ కుశలం అడుగుతూ చిరునవ్వుతో పలుకరిస్తున్నారు
ఆలస్యానికి కారణాలు వెతుకుతూ ఆటపట్టిస్తున్నారు

అంత ఆనందంలోను వైరం ఉనికిని తెలియపరుస్తున్నదెవరో తెలుసా ???
గొడుగు అడ్డుగా ఆ అందమైన పలకరింపుని తృణీకరిస్తున్నవారు
అంత అవమానంలోను నా కోసమే భూమ్యాకాశాల నడుమ వారధి కడుతున్నారు
నిలువజాలని ఆ వారధి మీదే ఆనందసాగరాలని తరలిస్తున్నారు
దివి ఎక్కడో లేదు, తమలోను, తమని చూసే నా కళ్ళలోను ఉందన్నారు

ఆ అనంతమైన అనుభూతిని ఆస్వాదిస్తున్న అదృష్టం నాదే అనుకున్నా
కాదు కాదు.. మాది కూడా అంటూ మౌనంగా చాటుతున్నారు పాదపాలు
ఆలోచనా తరంగాలతో ఆనందాన్ని వెలువరిస్తున్న నాకు, తీవ్ర పోటీ ఆ భూరుహాలు
వయ్యారంగా నాట్యం చేస్తూ తరువులు చల్లని సమీరాలని సమీకరిస్తున్నారు
మమ్ము మరిచారా అంటూ కినుక అలుక ఉమ్మడిగా అరువు తెచ్చుకున్నారు

తృణీకరిస్తున్నవారిపై జాలిపడుతూ, మా ఆహ్వానానికి అంగీకరిస్తూ
మా రాక మీ కోసమే అన్నట్లుగా మా ఉమ్మడి నెయ్యాలు వస్తున్నారు
మేఘమాలల నడుమ నుండి ముత్యాలు గా విడిపడుతూ మమ్మల్ని తడిపేస్తున్నారు
ఈ మట్టి మరియు మా మనసులని పులకరింపజేస్తూనే ఉన్నారు
అవే నా ఇష్టాలు, సంతోషాలు, స్నేహాలు.... నా వర్షపుచినుకులు ! ! !


ఇది హాస్టల్ గదిలో ఒక సాయం సంధ్య వేళ, వర్షం కదిల్చిన నా మనసునుండి వెల్లువెత్తిన భావాలు.
ఒక్క విషయంలో మాత్రం ఎప్పుడూ ఎవరి మాట వినే ప్రశ్నే లేదు.... అదే వర్షం !!!
అది కదిపిన ఙ్ఞాపకాల దొంతరలో, కాగితపు పడవలు చేసి ఆనందించడం నుంచి ఎవరికీ దొరకకుండా ఇంటి పైకెళ్ళి వానకి ఆహ్వానం పలకడం వరకు ఎన్నో మధురానుభూతులు. అందులోనుండి ఒక మరపురాని ఙ్ఞాపకం......

ఏడేళ్ళ వయసులో ఉన్నప్పుడు మా స్కూల్ ఇంటికి చాలా దగ్గర. రోజూ ఇంటికి తీసుకెళ్ళడానికి పని చేసే ఒక అమ్మాయి వచ్చేది. స్కూల్ విడిచే సమయంలో వర్షం పడుతోంది, నాకేమో పిచ్చి ఆనందం, ఎందుకంటే అలాంటి సందర్భాలలోనే తడవడానికి నాకు పూర్తి స్వేచ్ఛ , అవకాశం మరి. ఆ అమ్మాయి గొడుగు తెస్తుందని దొరకకుండా రోజూ వెళ్ళే వెనక గేట్ కాకుండా మెయిన్ గేట్ నుండి పరుగు.
పొరపాటున దారిలో ఎదురుపడతానన్న భయంతో వేరే దారిలో వర్షంలో తడుస్తూ గెలిచానన్న విజయగర్వంతో ప్రయాణం. నా వర్షం వచ్చి ఏదో వాళ్ళ సొమ్మంతా దోచుకెళ్తుందన్నట్లుగా దారిలో అందరూ షాపుల్లోను, చెట్ల కింద దాక్కుంటున్నారు .
వారిపై జాలి పడుతూ ఆ చినుకులన్నీ నాకే అనే సంతోషంలో నేను :)
అంతలో ఢాం... ఢాం...
చేతిలో పెద్ద టవల్ పట్టుకుని ఎదురుగా వస్తోంది ...... అమ్మ !!!!!!
అసలు ఆ అమ్మాయి ఇంటికి వెళ్ళి నేను కనపడలేదని చెప్పేంత సమయం కూడా కాలేదు. అయినా ముందే నేను అలా చేస్తానని కనిపెట్టేసింది. గొడుగు లేదనుకుంటా, తడుచుకుంటూనే వస్తోంది. నాకు చాలా ఆశ్చర్యం ఇంకా కోపం.........
వచ్చేసి, ఆ టవల్ లో నన్ను పూర్తిగా చుట్టేసి, నా మొహం చూసి, నా ఎత్తులు కనిపెట్టేసానని నవ్వుతూ, నన్నెత్తుకుని ఇంటికి బయలుదేరింది.
విచిత్రంగా ఆ క్షణం స్వేచ్చగా వర్షంలో తడుస్తున్నప్పుడు ఉన్న ఆనందం కంటే లెక్కలేనన్ని రెట్లు సంతోషం అమ్మని హత్తుకుని బందీ గా ఉన్నప్పుడు అనిపించి, నా కోపం అంతా ఎగిరిపోయింది :)

TO SEE . . . ! ! !

Grateful I am to be among those who could see
For mostly, the things that would look wee
To perceive the existence of an admirable trait ,
gifted should be our vision conferred by nature ornate

Thanks to that insight that shows insidious black moles
For they help us to appreciate the beauty of real souls
As long as we only look, it will remain an eternal quest
Moment we start seeing, gets us close to the best

Able person falling prey to an illusion is a felon
Imbecile is the one who need more than one lesson
Worry not finding reasons to defend those mentally mediocre
Lets broaden our vision to prevent a known lesson to recur

There was a time for me, when to look was unknown
To see and not to see were only things inborn
Strangers arbitrated me to be introverted and reserved
The ones who could see, got forever associated

Life luckily imbibed the importance to look and observe
The things otherwise my mind is incompetent to preserve
That invariably helped to mend and become more expressive
Facilitated my complete vision to become worldly progressive ....!!!