చిరుగాలి

ఓ చిరుగాలి . . . ! ! !
నీ అల్లరి పనుల్లో ఏదంటే నీకు మక్కువ ? ? ?

ఏడుకొండలమీద ఆ దేవదేవునికి చామరాలు వీయడమా
లేక ఆ దేవదేవుని ఘంటానాదంతో ఇహలోకానికి స్వాగతించడమా
అయినవారందరినీ చల్లగా స్పృశించి పలుకరించడమా
లేక కొత్తవారిని సైతం సుమసౌరభాలతో నిలిపివెయ్యడమా

ఏ పని లో ఉన్నా, నేనున్నానంటూ గాలివాటంగా ఎదురొస్తావు
ఏమీ తోచక ఊరుకుంటే, నీ గాలికబుర్లతో జతకడతావు
అందమైన మూగ విరులకి సైతం నీ తాకిడితో కదలిక అనే భాషనందించావు
నిర్జీవమైన వెదురుని సైతం నీ చేరికతో వేణువుకి పోటీగా నిలుపుతావు

ఒంటరితనం నాకిష్టమా అని అందరికీ తీరని అనుమానం
కాదు, ఏకాంతం ఈ చిరుగాలి ఊసుల తోడు నాకిష్టం
మాట లేకున్నా నువ్వు చేరవేసే ఆ దైవ సందేశం నాకు ప్రియం
మనసు తిమిరాన్ని చెరిపేసే నీ చెలిమి నాకు ఆహ్లాదం

వినగల చెవులు మనిషికి లేకున్నా మనసుకి అవసరం
ప్రకృతి చెప్పే ప్రతి సూచన గ్రహించగలగడం ఒక అదృష్టం
స్థాయి దాటి గోల హెచ్చుమీరడం జీవనంలో నీ ఉనికంత సహజం
ఆ సమయాన మనసు మాత్రమే వినగలిగే నీ మౌనరాగం ఒక వరం . . . ! ! !

తిరుమలలో దూరంగా కనిపించే గోపురం, మంద్రంగా వినిపించే ఘంటానాదం, తన్మయత్వంతో ఊగుతూ ఆ అనంతునికి చామరాలు వీస్తున్నాయా అనిపించే ఆ ఏడుకొండల మీదున్న వేలవేల వృక్షాలు....అలాంటి ఒక సాయం సమయాన, వాటన్నిటి వెనకాల నేను, నా కలం ! ! !
I felt the God's presence much more at that time than I could ever feel in the sanctum. These lines were my foremost thoughts and did not feel like editing as this was what I exactly felt and dint want to spoil my salutations to God !!!!!
This , I was influenced by Tagore's 'my song' poem.
He can frame his unique thoughts and feelings in a most admirable, apt , excellent and touchy fashion....
Here goes his lovely poem :



This song of mine will wind its music around you,
my child, like the fond arms of love.

The song of mine will touch your forehead
like a kiss of blessing.

When you are alone it will sit by your side and
whisper in your ear, when you are in the crowd
it will fence you about with aloofness.

My song will be like a pair of wings to your dreams,
it will transport your heart to the verge of the unknown.

It will be like the faithful star overhead
when dark night is over your road.

My song will sit in the pupils of your eyes,
and will carry your sight into the heart of things.

And when my voice is silenced in death,
my song will speak in your living heart.

WOW !!!!!!!!!! over and over again, I salute .

EUTHANASIA

BOON OR BANE ???????
To advance our topic of discussion to be more articulate, I want to start by broaching the case of Ms.Aruna Ramachandra Shanbaug.
She was a nurse from north karnataka who used to work in King Edward Memorial Hospital in Mumbai. On 27th nov. 1973, at the age of 25 she was sexually assaulted by a ward boy. He choked her with dog chain. The asphyxiation cut off oxygen supply to brain resulting in brain stem contusion, cervical cord injury and cortical blindness. She was bedridden and surviving like a vegetable since 37 yrs.

Now, Ms.Pinki Virani, a well known activist and journalist who was a friend to Aruna has filed a case for euthanasia on 17th dec. 2010. Supreme court turned down the plea on 7th mar. 2011, that is day before Women's day and made its historical benchmark judgment but allowed passive euthanasia !!!!!!

Initially I read about her case in newspaper on our most hyped Women's day ( Lord save the day for such women...!!! ) .
It was way too melancholy.... Is it an understatement ????? WHATEVER !!!!!!!

Its a call for celebration for the justice done but how ironical that neither she herself nor people like her are in a state to do so.
No issues, we all can blow off the steam on their behalf.
They all can happily resume their accustomed fate which had been newly renewed.

Agreed that such legal issues are highly sensitive and susceptible to misuse and abuse. But euthanasia is neither homicide nor malicious.
It is a way to liberate people with never ending pain and with absolutely no hope.
It is to rescue them from their fate which is ensuring them to live their death, live only to welcome death and live till death....
That is all life and living have to do with them.

Why should we be afraid or anxious about misuse of law ?
Is it not forthrightly and shamelessly acknowledging our judiciary inefficiency ???
Why is it so difficult to make a law which cannot be broken or misused ?
Are common folk much more intelligent and smart than all our profound professionals behind judiciary system ?

And what is this about euthanasia being passive?
It includes withdrawing treatment or food that would allow the patient to survive.
Why can't a declaration be made unswervingly?
What right do we have to make such people to endure more pain ?
If euthanasia got to be executed, it better be active and as painless as possible, otherwise it shouldn't be allowed.
I'm unable to comprehend the sane reason behind this passivity.
I apologize to all her friends and well wishers who fought against the case and celebrated victory. Its an immensely touching fact and shows the beautiful side of humanity that a lady like her who was bedridden for 37 yrs, do not have a single bed sore !!!!!!
I bow my head with all respect possible to them.
But I feel that its an entirely different factor to feel pity and from living a life like that. If law could be enforced strictly, I vote for euthanasia any day !!!

వర్షపు చినుకులు . . ! ! !

నయన ద్వయ ద్వారబంధాలు తొలగినంతనే నేత్రాలు ఆనంద పరవశులయ్యాయి
కారణం నీలిమేఘాలు తామసి వర్ణం పులుముకుని కారుమబ్బులయ్యాయి
అంతలో నా ప్రియనేస్తాలు అంబరవీధిలోనుండి ముత్యాల చినుకులుగా రాలుతున్నారు
ఆత్రంగా నన్ను తాకుతూ కుశలం అడుగుతూ చిరునవ్వుతో పలుకరిస్తున్నారు
ఆలస్యానికి కారణాలు వెతుకుతూ ఆటపట్టిస్తున్నారు

అంత ఆనందంలోను వైరం ఉనికిని తెలియపరుస్తున్నదెవరో తెలుసా ???
గొడుగు అడ్డుగా ఆ అందమైన పలకరింపుని తృణీకరిస్తున్నవారు
అంత అవమానంలోను నా కోసమే భూమ్యాకాశాల నడుమ వారధి కడుతున్నారు
నిలువజాలని ఆ వారధి మీదే ఆనందసాగరాలని తరలిస్తున్నారు
దివి ఎక్కడో లేదు, తమలోను, తమని చూసే నా కళ్ళలోను ఉందన్నారు

ఆ అనంతమైన అనుభూతిని ఆస్వాదిస్తున్న అదృష్టం నాదే అనుకున్నా
కాదు కాదు.. మాది కూడా అంటూ మౌనంగా చాటుతున్నారు పాదపాలు
ఆలోచనా తరంగాలతో ఆనందాన్ని వెలువరిస్తున్న నాకు, తీవ్ర పోటీ ఆ భూరుహాలు
వయ్యారంగా నాట్యం చేస్తూ తరువులు చల్లని సమీరాలని సమీకరిస్తున్నారు
మమ్ము మరిచారా అంటూ కినుక అలుక ఉమ్మడిగా అరువు తెచ్చుకున్నారు

తృణీకరిస్తున్నవారిపై జాలిపడుతూ, మా ఆహ్వానానికి అంగీకరిస్తూ
మా రాక మీ కోసమే అన్నట్లుగా మా ఉమ్మడి నెయ్యాలు వస్తున్నారు
మేఘమాలల నడుమ నుండి ముత్యాలు గా విడిపడుతూ మమ్మల్ని తడిపేస్తున్నారు
ఈ మట్టి మరియు మా మనసులని పులకరింపజేస్తూనే ఉన్నారు
అవే నా ఇష్టాలు, సంతోషాలు, స్నేహాలు.... నా వర్షపుచినుకులు ! ! !


ఇది హాస్టల్ గదిలో ఒక సాయం సంధ్య వేళ, వర్షం కదిల్చిన నా మనసునుండి వెల్లువెత్తిన భావాలు.
ఒక్క విషయంలో మాత్రం ఎప్పుడూ ఎవరి మాట వినే ప్రశ్నే లేదు.... అదే వర్షం !!!
అది కదిపిన ఙ్ఞాపకాల దొంతరలో, కాగితపు పడవలు చేసి ఆనందించడం నుంచి ఎవరికీ దొరకకుండా ఇంటి పైకెళ్ళి వానకి ఆహ్వానం పలకడం వరకు ఎన్నో మధురానుభూతులు. అందులోనుండి ఒక మరపురాని ఙ్ఞాపకం......

ఏడేళ్ళ వయసులో ఉన్నప్పుడు మా స్కూల్ ఇంటికి చాలా దగ్గర. రోజూ ఇంటికి తీసుకెళ్ళడానికి పని చేసే ఒక అమ్మాయి వచ్చేది. స్కూల్ విడిచే సమయంలో వర్షం పడుతోంది, నాకేమో పిచ్చి ఆనందం, ఎందుకంటే అలాంటి సందర్భాలలోనే తడవడానికి నాకు పూర్తి స్వేచ్ఛ , అవకాశం మరి. ఆ అమ్మాయి గొడుగు తెస్తుందని దొరకకుండా రోజూ వెళ్ళే వెనక గేట్ కాకుండా మెయిన్ గేట్ నుండి పరుగు.
పొరపాటున దారిలో ఎదురుపడతానన్న భయంతో వేరే దారిలో వర్షంలో తడుస్తూ గెలిచానన్న విజయగర్వంతో ప్రయాణం. నా వర్షం వచ్చి ఏదో వాళ్ళ సొమ్మంతా దోచుకెళ్తుందన్నట్లుగా దారిలో అందరూ షాపుల్లోను, చెట్ల కింద దాక్కుంటున్నారు .
వారిపై జాలి పడుతూ ఆ చినుకులన్నీ నాకే అనే సంతోషంలో నేను :)
అంతలో ఢాం... ఢాం...
చేతిలో పెద్ద టవల్ పట్టుకుని ఎదురుగా వస్తోంది ...... అమ్మ !!!!!!
అసలు ఆ అమ్మాయి ఇంటికి వెళ్ళి నేను కనపడలేదని చెప్పేంత సమయం కూడా కాలేదు. అయినా ముందే నేను అలా చేస్తానని కనిపెట్టేసింది. గొడుగు లేదనుకుంటా, తడుచుకుంటూనే వస్తోంది. నాకు చాలా ఆశ్చర్యం ఇంకా కోపం.........
వచ్చేసి, ఆ టవల్ లో నన్ను పూర్తిగా చుట్టేసి, నా మొహం చూసి, నా ఎత్తులు కనిపెట్టేసానని నవ్వుతూ, నన్నెత్తుకుని ఇంటికి బయలుదేరింది.
విచిత్రంగా ఆ క్షణం స్వేచ్చగా వర్షంలో తడుస్తున్నప్పుడు ఉన్న ఆనందం కంటే లెక్కలేనన్ని రెట్లు సంతోషం అమ్మని హత్తుకుని బందీ గా ఉన్నప్పుడు అనిపించి, నా కోపం అంతా ఎగిరిపోయింది :)